Green Book - 2018
داستان در مورد یک مرد ایتالیایی- آمریکایی به نام تونی لیپ (ویگو مورتنسن) است که برای پول حاضر است هر کاری بکند، از دزدیدن کلاه ثروتمندان گرفته تا شرکت در مسابقهی هاتداگخوری. تونی، توسط یک پیانیست سیاهپوست به اسم دان شرلی (ماهرشالا علی) استخدام میشود تا راننده و بادیگارد شخصیاش در تور کنسرتهای جنوب آمریکا باشد. . .
صحبت از پذیرش افکار و عقاید متفاوت آنچنان کار راحتی نبوده و نیست؛ تزریق یک تفکر و باور جدید در بین مردم زمانبر و شاید گاهی ناممکن به نظر برسه و به ثمر نشستن اون فداکاری های بسیاری رو طلب کنه. این فیلم هرچند غیرمستقیم ولی به خوبی و به زیبایی هر چه تمام تر از این مبحث با ما سخن میگه و تفکری سنتی و ناخوشایند رو به چالش می کشه؛ تفکری نادرست و نابه جا که به لطمه دیدن نسلی از انسان ها منجر شده بوده. ما مردمی که تو زمان حال به سر می بریم به اوج نادرست بودن اون نگاه باور پیدا کردیم و با ورق زدن تاریخ از اینکه آنچنان رفتاری در گذشته وجود داشته احساس انزجار پیدا می کنیم و این یک احساس درست و انسانیه. . .
حس و حال فیلم واقعاً خوب بود؛ روان و خواستنی و ماندگار ... و فکر می کنم به مرور زمان روزی برسه که ناخودآگاه به خودم میام و می بینم که دارم فیلم رو برای بار دوم و یا حتی بار سوم هم می بینم و از دیدنش همچنان لذت می برم. انتخاب دو بازیگر اصلی کار جدا تحسین برانگیز بوده و نمی تونم بازیگران بهتری واسه دو نقش تونی و دان تصور کنم. جدا از اینکه علاقه وافر و خاصی به ماهرشالا علی داشتم و می دونستم که از پس این نقش براومده، نسبت به دیدن مورتنسن حسابی کنجکاو بودم و حالا می بینم که اونم تونست انتظارات من رو برآورده کنه. . . اگه دنبال احساسی خوب ولی واقع گرایانه هستید فیلم کتاب سبز گزینه بسیار خوبیه و می تونه شما رو به وجد بیاره. و چه راحت من می تونم اسکار گرفتن این فیلم به عنوان بهترین فیلم سال رو بپذیرم. مستحق به نظر میرسه.
Nake -- d - 1993
Phantom Thread - 2017
رشته خیالی زهرآلود با حضور تلخ عشق!
چه شاعرانه! شاید با وجود دنیل دی لوئیس به عنوان بازیگر درون این فیلم، توصیف شاعرانه بودن اثر خود به خود در جای جای فیلم حک شده باشه و این مُهر و تاثیر همیشگی دنیل بر روی فیلم های مختلف تلقی بشه اما در هر صورت همسفر شدن با احساس خوشایند یک تامل و یک اندیشه در باب عشق و نحوه رسیدن به اون لذت خاص خودش رو داره که اینجا به خوبی ازش حرف زده میشه و بیننده رو تحت تاثیر قرار میده. می دونستم با وجود بازیگری مثل دنیل با یک فیلم معمولی طرف نیستم و خوشحالم که نتیجه نزدیک به دلم بود و تونستم با فیلم ارتباط برقرار کنم.
فیلم در ابتدا نگاه آرامش بخشی به مقوله عشق و کلنجار با خواستن یا نخواستن اون به نظر میرسه؛ به سادگی نگاه هایی همراه با جرقه از راه می رسند، لبخندهای دل انگیزی زده میشه و بعد در طول رابطه اخم و یاس هایی مهربانانه هم دیده میشه ولی در نهایت پیام فیلم می تونه به زهر ناخوشایندی تعبیر و مبدل بشه که از پس زدن عشق سخن می گه و شما رو با وجود لبخندی که بر لب دارید به این وا داره که بپذیرید پیام فیلم تلخ تر از اونیه که تصور می کنید. یا شایدم پذیرفتن عشقی زهرآلود رو تشویق می کنه و از این دم میزنه که عشق بی عیب و نقص وجود نداره ولی هر چه که هست پیام با ملایمت هر چه تمام تر به مخاطب انتقال داده میشه و این جادویی هست که توسط چندین عامل به وجود اومده. از آرامش و متانت و جذبه بازی دنیل دی لوئیس گرفته تا موسیقی اثر که بسیار دلنشینه و از صداقت و بی ریا بودن لحظات مختلف فیلم. فیلمی که تواضع رو در عین فاخر بودن وضعیت زندگی کارکترها به رخ می کشه؛ خصوصیتی که کمتر در فیلم و جای دیگه ای دیده میشه و احساس ملموس بودن اثر رو برای مخاطب بهتر مهیا می کنه. کمی توصیف این لحظه برای من سخته و شاید از پسش برنیام ولی حقیقتاً تونستم به خوبی کارکترهای فیلم رو بفهمم و باهاشون احساسی نزدیک داشته باشم.
پ ن : به من بود اسکار چهارم رو اینجا به دنیل دی لوئیس می دادم و فکر می کنم کارش شایسته تقدیر و تمجید بود ولی جدا از بحث جوایز نوع بازی دنیل من رو به این افسوس می اندازه که چرا قرار نیست دوباره فیلمی از این بازیگر ببینیم. یا حداقل امیدوارم تصمیمش مبنی بر جدا شدن از حرفه بازیگری در آینده تغییر کنه و باز هم برگرده و غافلگیر بشیم. در هر صورت دیدن وقاری که اون در قالب یک نقش داره برای من فوق العاده دلپذیره و از دیدنش خسته نمیشم.