Diamond no Ace: Second Season

Diamond no Ace: Second Season

توضیحات و نظر شخصی : با خیالی راحت و به سادگی میشه گفت که بیسبال ورزشی نیست که بین ما ایرانی ها از محبوبیت و یا آوازه خاصی برخوردار باشه و حتی نمیشه اونو در کنار ورزش هایی قرار داد که ما باهاشون آشنایی داریم. این نا آشنایی و مطرح نبودن چنین ورزشی در کشور ما در سطحی هست که من به عنوان مترجم انیمه مجبور بودم برای اصطلاحات بیسبالی موجود در فضای کار معادل سازی کنم! (هرچند نکته ای خیلی حاشیه ای به نظر میرسه ولی برای اینکه به نکته مورد نظرم برسم، باید به این مسئله اشاره می کردم.) اما بهرحال من هم مثل خیلی های دیگه با ورزش بیسبال آشنایی خاصی نداشتم و این دنیای انیمه های بیسبالی بود که من رو با بیسبال آشنا کرد. بعد از دیدن چندین انیمه بیسبالی خوشبختانه تونستم با محیط دنیای بیسبال آشنا بشم و با تسلط خوبی ادامه مسیر رو طی کنم. کار به جایی رسیده که حالا هر انیمه بیسبالی جدیدی که از راه میرسه رو با شوق و ذوق نگاه می کنم و از دیدنشون لذت خاصی میبرم. مسئله ای که در میونه و خودم در نگاه اول اونو احساس می کردم، حس تردید و دو دلی برای وارد شدن به دنیای یک ورزش نا آشناست؛ اینکه آیا من با رفتن به سراغ این انیمه و درک نکردن فضای ورزشی اون، وقت خودم رو تلف می کنم و یا نه، می تونم به مرور زمان ورزشی که محور اصلی تمرکز این انیمه ست رو یاد بگیرم و بعد از اون هر هفته چشم انتظار دیدن اپیزود بعدی و بیشتر لذت بردن از انیمه باشم. من فکر می کنم Diamond No Ace تونست به خوبی جواب این دودلی و مکث اولیه رو بده .. این انیمه تونست با داشتن تصاویری ورزشی زیبا، افکت های جالب، کارکترهای پرجذبه، موسیقی خوب، مسابقات پر هیجان و نکات مثبت دیگه ای که داشت، به خوبی از پس جذب کردن مخاطب خودش بربیاد. روی هم رفته جدا از اینکه پذیرش انیمه در جوامع انیمه ای خارجی در سطح خیلی خوبی بود و فرضاً در سایت MAL تونست نمره ای مثل نمره 8.25 (در حال حاضر) رو بدست بیاره، در این ایران هم انیمه اونقدر موفق بود که حتی بعضی مخاطبینی که صرفاً با دیدن پوسترهای انیمه به سراغ دیدنش اومده بودند و آشنایی خاصی با بیسبال نداشتند، تونستند درک نسبتاً خوبی از فضای انیمه پیدا کنند و جز مخاطبین هفتگی کار قرار بگیرند .. هر هفته به سراغش برن و هر قسمت بهتر و بهتر با جو حاکم بر انیمه همراه بشند.

یادمه پاییز 2013 ، وقتی فصل اول انیمه رو معرفی می کردم به سابقه بیسبال دیدن و آشنایی خودم با بیسبال اشاره کردم و از این صحبت کردم که من قبل از اینکه به سراغ دیدن انیمه ای بیسبالی مثل DnA بیام، One Outs رو دیده بودم .. یک کار روانشناسانه و پر از استراتژی های ورزشی پیچیده‌ی بیسبالی. استراتژی هایی که برای درک و فهم اونا می بایست یک آشنایی خوب با ورزش بیسبال داشت. اما بهرحال در اون زمان چیزی که بیشتر منو به سمت انیمه One Outs جذب کرد، کارکتر پردازی و روال پیشی گرفتن کارکتری اصلی اون انیمه، "توکچی تووا" به حریفانش بود. وقتی به دنیای انیمه Diamond No Ace وارد شدم، انتظارات نسبتاً بالایی داشتم .. می دونستم فضای انیمه تفاوت زیادی با One Outs خواهد داشت و به همین دلیل تصور می کردم که حداقل از لحاظ آموزشی بعد از دیدن انیمه می تونم بهتر بیسبال رو بهتر درک کنم؛ ضعفی که در نفهمیدن بعضی استراتژی های One Outs داشتم رو برطرف می کنم و یک بار برای همیشه، بیسبال رو یاد می گیرم. این فکر با روبرو شدن با انیمه های بیسبالی در ذهنم شکل نگرفته بود، بلکه بارها قبل از اون پیش اومده بود که گذرا به صحنه هایی از بیسبال برخورد کنم و کنجکاوی خاصی در مورد قوانین و محتوای این ورزش داشتم. اینکه فرضاً چطور امتیاز گرفته میشه، چطور دورها عوض میشه، چطور تاکتیک ها پیش برده میشن، چطور بازی تموم میشه و ... انواع اطلاعات دیگه ای که میشد با اومدن به سراغ یک انیمه ابتدایی در مورد بیسبال بدست آورد. و خوشبختانه Diamond No Ace انیمه ای بود که دوست داشتم؛ قوانین رو به مرور زمان یاد گرفتم و تونستم خودم رو درون فضای زمین بازی قرار بدم و با کارکترها و هیجانی که بابت یک امتیاز گرفتن بدست میارن همراه بشم. حالا دیگه وقت لذت بردن از مسیر و همراه شدن با داستان حاکم بر انیمه بود.

داستان با اینکه تو شروع حس و حال انیمه های ورزشی و شونن همیشگی رو داره ولی به مرور زمان تاثیر خاصی رو در ذهن مخاطب میذاره و رفته رفته بهتر پیش برده میشه؛ ایجون ساوامورا بعد از سپری کردن دوران ناموفق بیسبال دوره راهنمایی در کنار هم تیمی های نه چندان خوب خودش، به تیم بیسبال مدرسه سیدو ملحق شد و اونجا با دیدن سطح کیفی کار تیم حرفه ای سیدو، ابزارهایی که اونا در دست دارند و بودن عنصرهای محرکی مثل میوکی، بازیکن خوش فکری که در کنارش حضور داره، مسیر پیشرفت خوبی رو برای خودش ترسیم کرد و تصمیم گرفت تا وقتی تبدیل به بهترین بازیکن و ایس تیم سیدو نشده، دست از تلاش برنداره. ولی مسلماً طی کردن این مسیر دشوار نیازمند حضور یک رقیب برای ساوامورا بود؛ رقیبی که بتونه اونو به جلو هل بده .. رقیبی که بتونه اونو به چالش بکشه .. رقیبی به نام فورویا که باز هم یکی از عوامل محرک مثبت بر روی ساوامورا بود، حس رقابتی که بین این دو بازیکن برای تبدیل شدن به ایس وجود داشت، یکی از جلوه های پرکشش این انیمه محسوب میشد و هنوز هم دیدن صحنه های مابین این دو کارکتر لذت بخشه و میشه تنش بین اونا رو لمس کرد.

یکی از نکته های بسیار مثبت انیمه Diamond no Ace افکت های ورزشی بسیار زیبای اونه که در حساس ترین لحظات بهترین صحنه های انیمه رو خلق می کنند؛ هر کدوم از بازیکن ها با سبک بازی منحصر به فرد خودشون بار مثبتی به فضای انیمه اضافه می کنند .. اینکه ساوامورا با حالتی بسیار زیبا دست چپ خودش رو برای پرتاب توپ بالا میاره و دور از دید بَتر دست خودش رو به جلو می کشونه، جلوه ای از یک کارکتر بی نقص نقش اول انیمه ای رو داره .. اینکه نارومیا می به زیبایی هر چه تمام تر پرتاب های عالیِ خودش رو به سمت بَترهای می ندازه، جلوه ای از یک رقیب با ابهت و به تمام معنا رو داره و اینکه رایچی بَتر، با چهره ای پر از هیجان چوب خودش رو تاب میده و یک هوم راه فوق العاده بدست میاره، زیبایی ورزش بیسبال رو به رخ می کشه ... صحنه های ورزشی Ace واقعاً زیبا هستند .. دویدن به سمت بیس ها، اوت گرفتن ها، چهره هایی که از دیدن صحنه های غیرقابل باور شوکه میشن و لحظات نهایی هر دور که نفس ها رو در سینه حبس می کنه. فصل اول انیمه پر از چنین لحظاتی بود؛ لحظاتی که ما هم بهمراه بازیکن ها پا به زمین مسابقه می ذاشتیم و هیجان و لذتی که در گرفتن یک هوم ران بود رو حس می کردیم.

بودن در کنار تیم سیدو در فصل اول همیشه پر از لبخند و خوشحالی نبود ولی همیشه این "به خوبی و خوشی پیش رفتن" نیست که یک دنیای ورزشی رو می سازه و فضایی الهام بخش برای بازیکنان یک تیم پدید میاره؛ برای اینکه تیمی به یک مجموعه پرتجربه و موفق تبدیل بشه و بتونه به هدف پیش روی خودش دست پیدا کنه، به باخت ها و تجربیات زیاد دیگه ای نیاز داره که از نظر من فصل اول انیمه Ace تونست به این مهم دست پیدا کنه؛ اتفاقات زیادی رو پوشش دادیم .. اشک ها و لبخندهای زیادی رو به چشم دیدیم و حالا بعد از دیدن 75 اپیزود از تلاش تیم سیدو برای رسیدن به جایگاهی که مد نظر دارند، بار دیگه با فصل دوم انیمه همراه میشیم و با اینکه اینبار هم به نظر میرسه سیدو مسیر سختی رو پیش روی خودش داره ولی میشه به بازیکنان پخته سیدو باور داشت و چشم به جلو دوخت. فکر می کنم لحظات بسیار زیبایی پیش روی ماست و از اینکه بار دیگه قراره پا به زمین های مهیج بیسبالی بذارم، خوشحالم .. می دونم که رویارویی با حریف های قدرتمند جدید و به چالش کشیده شدن بازیکنان سیدو بار دیگه به مذاقم خوش میاد و می تونم از دیدن زمین لوزی و الماسی شکل بیسبال لذت ببرم.

شاید پرداختن بیشتر به داستان حس اسپویلر واری رو به شما منتقل کنه، پس ترجیح میدم به محتویات مهم داستان فصل اول اشاره ای نکنم و فکر می کنم کسایی که مثل من 75 اپیزود فصل اول انیمه رو دنبال کردند، از روند پیشروی تیم سیدو با خبر هستند و نیازی به یادآوری این موضوع نمی بینم اما بهرحال سیدو حالا با داشتن یک کمک مربی جدید که افکاری متفاوت نسبت به سرمربی کاتائوکا داره، به سمت مسابقات پاییزی حرکت کرده؛ اتفاقات مهمی در کادر تیمی سیدو در شکل گرفتنه و در این بین بازیکنان سیدو قصد دارند بار دیگه پا به مسابقات سنگین پیش روی خودشون بذارند و با موفق ظاهر شدن در این میادین جلوی رخ دادن بعضی اتفاقات رو بگیرند. باید ببینیم اونا در این تورنمنت و مسیری که بعد از تورنمنت شکل می گیره، چقدر موفق ظاهر میشن ... باز هم مثل فصل اول لحظات مهیج و نفس گیر خیلی خوبی رو پیش رو داریم .. من از بابت این موضوع مطمئنم .. می دونم که همینطور خواهد شد.

فکر نمی کنم نیازی به اشاره آنچنان به عوامل انیمه داشته باشیم .. گوینده ها سر جای خودشون باقی اند .. اصلاً نگران نباشید؛ گوینده کارکتر ساوامورا، Osaka Ryota جایی نمیره و می خواد همچنان خنگ بازی ساوامورا رو با صدای جالب خودش به تصویر بکشونه؛ گوینده فورویا، Shimazaki Nobunaga مثل همیشه حالت سرد و بی حس ولی پر از انگیزه این کارکتر رو حفظ می کنه و Sakurai Takahiro هم همچنان استراتژی های زیبای میوکی رو برای ما به زبون میاره. ممکنه به دلیل رفتن بعضی از کارکترها، صدای بعضی از گوینده ها رو دوباره نشنویم ولی در عوض کارکترهای جدیدی به انیمه اضافه شدند که من از الان منتظر شنیدن صدا و دیدن تصاویر مربوط به اونا هستم؛ گوینده هایی مثل Sudou Sho که قراره گوینده کارکتر "توجو" باشه؛ کارکتری که اواخر فصل اول کمی بهش بها داده شد و از نظر من پتانسیل تبدیل شدن به یک کارکتر و بازیکن خوب رو داره.

بعید می دونم تغییری در تیم کارگردانی انیمه داده شده باشه و همچنان Mitsuyuki Masuhara هست که کارگردانی این انیمه رو به عهده داره؛ حقیقتش اینه که من از کارگردان انیمه هایی مثل Chi's New Address و یا Kobato انتظار ساخت انیمه ای ورزشی به این خوبی رو نداشتم. مسلماً Chi's New Address و Kobato هر کدوم در سبک خودشون انیمه های خیلی خوبی هستند ولی تفاوت ژانری این انیمه ها با Diamond no Ace زمین تا آسمونه و اینکه این کارگردان تونست با یک انیمه ورزشی به چنین موفقیتی دست پیدا کنه، نشون میده که چقدر در تغییر ژانر کاری خودش تبحر داره. پس من اینبار دیگه با خیال راحت چشم به دستان پرتوان این کارگردان میدوزم و منتظر بهتر و بهتر شدن انیمه و کارگردانی زیباتر اون هستم.

« دوبلرها و کارکترهای اصلی انیمه »